Ondorengo urteetan prestigiodun lehiaketetan parte hartzeko hautatu zuten, esaterako Arte Espainiarreko Erakusketa 1828-1928 delakoan, Belgikan eta Herbehereetan ospatu zena ehunka autorerekin baino gehiagorekin, eta hurrengo urtean, 1929an, Madrileko Arte Ederren Zirkuluko Aretoan antolatutako Agrupación de paisajistas erakusketa kolektiboan; hala ere, Fernando Amaricaren izena toki esparru jakin batera mugatzen zen geroz eta gehiago.
Aitzitik, bizitzako azken urteetan, laurogei urtetik gora zituela, Madrileko Udazkeneko Aretoan ere lehiatu zen, 1948, 1949, 1950, 1952 eta 1955ko edizioetan; gerraosteko Arabako arte erakusketa kolektibo garrantzitsuenetan ez zen haren presentzia zalantzan jartzen. Garaikideen artean borroka falta egozten ziotenak ugaritu ziren, arriskuak hartzeko gaitasun eza eta profesionalki hobetzeko nahi eza leporatzen zioten, Amaricak nahiko eroso bizitzeko egoera ekonomikoa zuela argudiatuta. Egia esan, hala zen. Ez zuen margolanak saltzeko beharrik bizi ahal izateko. Baina erabat bidegabea izango litzateke nazioarteko panoraman nabarmentzeko borroka, liskar, indar eta lo-galtze urteak ez aipatzea.
Gasteiz bezalako hiri txikian giltzapetu zen, bere borondatez, garaiko arte zirkuitu handietatik urrun, eta bizi zela erakusketa pertsonal gutxi egin zituen (soilik hiru laurogeita hamar urteko bizitzan, Madrilen 1923an, Gasteizen 1924an eta Bartzelonan 1935ean). Horrez gain, apaltasun amorratuko gizona zen, baita Diaz Olano laguna ere, eta horri zor zaio urte luzez Amaricaren obra nahikoa hedatu ez izana eta zaleen sektoreetan nahikoa balioetsi ez izana.
Jarrera horrek beste norabide bat hartu zuen artista zendu zenean, bere izena eta aitaren izena daraman fundazioaren lanari esker. Gaur egun dagokion postua du, ez soilik euskal pinturaren panoraman, baita Espainiakoan ere. Obra guztiak, 420 margolan baino gehiago, jaioterriari eman zizkion. 1966tik Arabako Arte Ederren Museoan obra horietako asko daude ikusgai.