Pintoreak

Amarica Medina, Fernando

1895eko bukaeran Erromara joan zen; han Diaz Olano zegoen, eta hiru hilabetez Napoli, Milan, Florentzia, Pisa eta Venezia bisitatu zituen. Une hartan erretratuen teknikarekin lotutako guztia interesatu zitzaion. Hiru urte geroago, Madrilen Sorollaren tailerra bisitatu zuen. Valentziarraren margolanetako argitasunak eta kolore tinbreek txundituta utzi zuten. 1900ean, Erakusketa Unibertsala zela-eta, Parisera joan zen; han, Delecluze Akademian gorputz biluziak margotzeko ikasketak interesatu zitzaizkion, Anglada Camarasaren lagun egin zen eta inpresionistak aztertu zituen. Monet eta Sisleyen lanak miretsi zituen. Frantziako hiriburuan zegoela aprobetxatuz, Herbehereetara joan zen Carlos Bacaflor Peruko pintorearekin. Rembrandten zenbait kopia egin zituen, nahiko bat-batekoak.

Mende bukaerak jarduera handieneko unea ekarri zion Gasteizko pintoreari. Bidaiei, jendaurreko agerraldiei eta arte asmoei dagokienez, bereziki. 1899an Zadorra y Badaya desde Trespuentes paisaia bidali zuen Madrileko Arte Ederren Erakusketa Nazionalera. 1903an Tarde de septiembre a orillas del Zadorra (Trespuentes, Álava) bere obra onartu zuten Parisko Aretoan, eta 1905eko edizioan ere gauza bera gertatu zen Derrière L'eglise, triste coin ensoleillé izeneko paisaia batekin. 1908an Parisen lehiatu zen berriz, Arte Ederren Sozietate Nazionaleko Aretoan, Soledad melancólica obrari esker. Marsellako Nazioarteko Erakusketan ere parte hartu zuen hiru mihiseekin.

Zenbait desengainuk eta atsekabek aldartea aldarazi zioten, eta etorkizunean Frantziako hiriburuan agertzea baztertu zuen, publikoa eta kritika bere lana onartzen ari bazen ere. Une horretan borrokatu zen Amarica haren izena artearen munduan ezaguna eta onartua izan zedin, lanak arte-merkatarien eskuetan utziz, gordailuan, saldu eta promozionatu zitzaten. 1912an, hain zuzen ere, sorta horietako bat garraiatzen ari zirela, galdu egin zen Berlinen, urte batzuk lehenago Marsellan ikusgai izan zituenak. Horren ondorioz, Paloma Apellaniz biografoak gogorarazten digun gisan, "ez zuen inoiz beste lanik gordailuan utzi, ez eta saltzen saiatu ere. Gutxi batzuk lagun minei saldu zizkien, eta asko eskatu eta erregutu ondoren" (itzulpen moldatua gazteleratik).