Sailkatu gabe

HAURRA (ABANDONATUTAKO HAURRA)

Aro Modernoan Euskal Herrian legez kanpoko jaiotzen indizeak oso handiak izan arren, oso urriak ziren haurrak abandonatzea. Baina, dirudienez, garrantzi pixka bat zuten Nafarroan, eta ez da harritzekoa haurrak Iruñeko Ospitale Nagusian jasotzea. XVI. Hau da, abandonatutako haurren onarpena eta hazkuntza antolatuta zegoenak pizgarri edo gonbit egiten zien gurasoei konponbide horretara jotzeko. Izan ere, haurrak abandonatzea irtenbide bat zen, baliabide bat, bai miserian zeudenentzat eta jaiotzen ziren seme-alaba guztiak elikatu ezin zituztenentzat, bai ama ezkongabeentzat, haien falta ezkutatzen baitzuten. Auzi ekonomikoa ohorearen arazoari gehitzen zitzaion bigarren kasu honetan: ama horietako gehienek ezin zituzten beren seme-alabak bakarrik atera.

Seme-alabak abandonatzea krudelkeria izan daitekeen arren, kontuan hartu behar da jaten eman ezin zietenek aukera bakarra zutela haurrei bizirik irauteko, oso urruna izan arren. Irailaren amaiera arte. XIX. Bularra ematea izan da haur bat hazteko ia modu bakarra, edoskitze artifizialeko metodoak ez baitzeuden perfekzionatuta. Ama hiltzen zenean edo gaixo zegoenean edo esnerik ez zuenean, pobreentzako aukera bakarra Inclusa zen. Familia aberatsak ohituta zeuden beren seme-alabak landan inude bidez hazi zirenean. Haurra tornuan entregatzea edo, besterik gabe, erakustea erakundeetara jotzea zen, haurraren hazkuntzaren ardura har zezaten. Dramatikoa da erakundeek rol sozial hori bete zezaten ez zela aski (Iruñeko Inclusa bezalako salbuespenetan izan ezik) hain beharrezkoa eta ezinbestekoa den laguntza hori eskatzea: gauzatutakoa aurkeztera behartu behar ziren, umea abandonatuz, jatorrizko arrasto guztiak ezabatzen saiatuz, gurasoak aurkitu ez zitzaten, eta berriro laguntzera behartzea.

Halaber, esan daiteke haurrak abandonatzea beste praktika zorrotzago bat gainditzea dela, mantendu ezin ziren ahoak kentzeko, hala nola, infantizidioa. Oso kasu bakanetan izan ezik, beti uzten ziren haurrak berehala jasotzeko moduan, elizetan, partikularren ateetan, apaizaren atean, alkatearen atean, baserrietan. Gauez uzten ziren, baina oihuak egiten ziren barrukoak jakinaren gainean jartzeko eta laster haiek jasotzera ateratzeko. Inclusasen tornuetan egoten ziren haurrak anonimoki eguneko eta gaueko edozein ordutan. Tornuetatik herriko eta inguruko zezenak sartzen ziren establezimenduan. Esposizioak baino segurtasun handiagoa adierazten zuten haurraren bizitzarako. Abandonatzeko beste modu bat hirugarren pertsona baten bidez ematea zen, sarritan emagina zena, Inclusan, edo bertako parrokoa, haurra saltokira bidaltzeaz arduratzeko. s bitartean XIX. mendean, uzte-modalitateek bilakaera nabarmena izan zuten. Erakusketa jaisten joan zen, eta mende honetan bertan behera uzteko modu berri bat ezarri zen: Inclusetan Amatasun Sailak ireki ziren, eta 7. hilabetetik aurrera haurdun ezkongabeak bertan sartu ziren. Klandestinitatearen muturreko neurrien erdian ezkutuan egoten ziren erditu arte eta gero atera arte, eta gehienetan haurrak establezimenduan uzten zituzten.

A koadroan:

A taula. Iruñeko inklinazioa uzteko modalitateen bilakaera
1780-841830-341880-841930-34
EXPOS.TORNOMATER.BESTE


482172619


% 70,9% 25,3% 0,8% 2,7


173207264151


% 21,7% 26% 33,2% 18,9



121334460233


% 10,5% 29,1% 40% 20,3



3106491158


% 0,14% 64,7% 20,8


GUZTIRA6797951148758

Lau bosturtekori buruzko datuen bidez (establezimenduaren 150 urteko bizitza) ikus daiteke bilakaera. Erabilera egonkor batekin batera (s-an izan ezik. Tornuko XX) erakusketek beherakada handia izan dute, eta Amatasunak, berriz, kontrako bilakaera izan du. Gipuzkoan, Donostiako eta Tolosako Sorospen Etxeetan (lehengo Miserikordietan) Amatasun Gelak ezarri ziren 1845. urtearen inguruan. Era berean, utzikeria mota hori nagusitu egin zen besteen gainetik. 1856 eta 1865 arteko hamarkadan Donostiako Partiduan abandonatutako 637 haurretatik 46 Amatasun Aretoan izan ziren, hau da, %7,2, oso kopuru txikia. Hurrengo hamarkadan, 769 haur utzi zirenean, 224. aretoan jaio ziren, guztizkoaren % 29,1. Mendearen amaieran, goranzko joera izan zuen. 1893tik 1902ra bitarteko hamar urteetatik emaitza hauek atera dira: Abandonatuak, 916; Amatasun Gelan, %396, %43,2.

EAEn XX. mendearen hasiera arte izan zen Inclusa bakarra. XIX. mendea Iruñekoa izan zen. Ziur dakigu XIX. mendearen amaieratik haurrak biltzen zirela. XVI. mendea arte ez dugu beste daturik. XVIII. Gordetzen diren dirusarreren erregistro-liburuak 1710ean hasten dira, bai eta inudendako ordainketenak ere. Haurrek gela bat betetzen zuten Iruñeko Ospitale Orokorrean; 1804an Espositu Etxe bat inauguratu zen, bereizia eta autonomoa, Ospitaletik. Etxea ekarpen ekonomikoari eta Orreagako Prior garaian abandonatutako haurren arazoarekiko kezkari esker eraiki zen. Don Joaquín Xavier de Uriz, geroago Iruñeko Gotzaintzak argitaratu zuen eta 1801ean hil zen. Gipuzkoan abandonatutako haurrak Iruñean onartzen ziren, Calahorrako elizbarrutikoak izan ezik. Horiek, bizkaitar eta arabarrekin batera, Calahorratik Zaragozako Nuestra Señora de Gracia ospitalera eramaten ziren. Ultrapuertosko haur batzuk mugaren alde horretako herrietan erakusgai jartzen ziren, Iruñerantz joan zitezen; hegoaldean ondo sartu arte. XIX ez zen Inclusarik izan Baionan. Gipuzkoako probintziak 1804tik aurrera antolatu zuen espositxoen bilketa, baina ez zuen establezimendurik eraiki 100 urte geroago, 1903an Fraisoroko Sehaska etxea inauguratu zenean. Probintzian urte osorako zutik jarritako sistema. Donostian, Tolosan, Bergaran eta Azpeitian 4 -tornu edo tornu exidenteak mantentzean zetzan, eta bertan haurrak edo aurkitutakoak eramaten ziren. Han, ahalik eta denborarik laburrenean egoten ziren behin-behineko nodriza baten kontura, eta berehala ematen zizkieten behin betiko ume-umeei. Normalean, 8 urte bete arte hazitako baserrietako emakumeak izaten ziren, eta Diputazioaren ordainsaria adin horretan amaitzen zen. Orduan, inudeak aukera zuen Erruki Egunean sartzen zen haurra itzultzeko, edo, bestela, gauza asko egiteko, harekin batera lan egiteko zailtasunak zeudelako. Bestalde, Bizkaiko Jaurerriak 1807an Bilboko Exposituen Etxe bat inauguratu zuen, Diputazioaren kontrolpean. Nodrizatze-sistema antzekoa zen leku guztietan; Gipuzkoak ez zuen haurrak biltzen zituen establezimendurik, eta han egoten ziren bularra emateko inor eramaten ez zutenak, eta han ematen ziren ernetzen ez zirenak. Baina gabezia hori Miserikordien bidez konpontzen zen.

Hilaren erdialdera arte. XVIII. mendean haurrak abandonatzea ohiz kanpoko praktika izan zen Euskal Probintzietan, bataiatutakoen %0,1etik %0,5era bitarteko indizeetan koka dezakegulako. Hamarkada luzeetan herri gehienek ez zuten espositu bakar bat ere jasotzen. 1761-65 bosturtekoan oraindik ez ziren Zaragozako Ospitale Orokorrean sartu Gipuzkoako 13 haur, 8 bizkaitar eta arabar bakar bat ere. Hala ere, Europako erakusketen hazkunde ikusgarria hegoaldean gertatu zen. XVIII. mendean, aurreko bi mendeetan, Euskal Herrikoa baino nabarmen handiagoa izan zen praktika, nahiko neurrizkoa. Desberdintasun hori ezin dugu azaldu aita legez kanpoko seme-alaben kargu egitera behartzen zuten legeen existentzia, horiek herrialde guztietan aplikatzen baitziren. Izan daitekeen azalpen bat enborreko familiaren hedapenak eman diezaguke: errazagoa litzateke haur bat familia zabal batean sartzea, bertan aitona-amonak eta bilobak, ilobak eta osaba-izebak, anai-arrebak eta koinatu-koinatak bizi baitira, guraso eta seme-alabez osatutako familia nuklear batean baino. Familia eredu hori ez zen nagusi Nafarroa osoan, Iparraldeko eskualdeetan baizik. Faktore hori Nafarroan EAEn baino erakusketa gehiago egotearen beste azalpen bat da.

B taula. Sarrerak Iruñeko Inclusan XVIII. mendean
Diru-sarrerak, guztiraGipuzkoarrak
1710-191720-291730-391740-491750-591760-69171770-701780-891790-99







1.2921.1821.2781.2531.2331.3531.5381.6552.122







404911093125186254268256







% 3,1% 4,1% 8,6% 7,4% 10,1% 13,7% 16,5% 16,2% 12







Guztira06-12-121.381% 10,7

B koadroan, Iruñeko Inclusan ospitaleratutako haurren igoera orokorra ikus dezakegu. XVIII, Gipuzkoara eramandako haurrena bezala. Haurren erakusketak ugaritzearekin batera, ez-zilegitasuna beherantz joan zen urte osoan. XVIII. mendean. Seme-alaba gutxiago zituzten ezkontzatik kanpo, eta horietatik aurreko mendeetan baino proportzio askoz handiagoa utzi egin zuten. Sexualitatearen erabateko zapalketaren eta ezkontza-eremura murriztearen ondorioz, sexuarekin zerikusia duen guztiaren aurrean lotsa eta lotsa sentiarazten ziren: gero eta gehiago ezkutatzen ziren legez kanpoko haurdunaldiak, eta horren ondorioz, jaioberria abandonatu egiten zen, delituaren benetako froga. Gizartean gero eta arbuio handiagoa izateaz gain, mende honetan ere, ama ezkongabeek gero eta zailtasun handiagoa zuten gurasoak beren seme-alaben ardura hartzera behartzeko, aitatasunaren bilaketa debekatu zen arte; azkenik, familia-egituraren krisia ere ari zen gertatzen: enborreko familia bere ezarpena gutxitzen hasi zen, euskal baserritarra baserriaren jabetza galduz joan zen, eta lurrez jabetzen hasi zen.

Ikus NIÑO, NIÑA (ahots erakuslea)