Pintoreak

Diaz Olano, Ignacio

Ignacio Garcia Olano, pixkanaka, bere habitat naturalean bildu zen, lagun eta auzokoekin inguratuta; han erraz identifikatzen zen eta zuten, eta han, hain justu ere, jaso zuen bere arteak zegokion berrespena. Margolan gehienak gai herrikoien olio-pinturak ziren, kostunbristak, erretratuak, paisaiak eta lore gaiak eta bodegoiak; genero piktorikoari dagokionez, ez zen ia aldatu. Asko jota, erlijio gaietako edo kutsu alegorikoa zuen enkarguren bat egin zuen. Oro har, bere ingurutik jasotako gaiak, motiboak eta eszenak dira, eta horien bidez behatzaile gaitasun ikaragarria islatzen du.

Marrazketa-sendotasun finkoa duen errepertorio formala eta plastikoa; izan ere, marrazkia izan zen heziketaren lehen oinarria. Inguruko marra gutxitan galdu zuen, eta pixkanaka argia margolanen errealitate izaten hasi zen, eta horrekin batera baita kolorea ere. Italiako hezkuntza egonaldiaren ondoren (1894-1896 eta 1898?), batez ere, kutsu piktoriko handiagoa zuten lanak egin zituen. Italiako egonaldia, hain justu ere, mugarria izan zen artista-pintore ibilbidean.

Jatorrian, marrazketaren zehaztasuna errespetatzea zen Diaz Olanoren estiloaren ezaugarri nagusia; ondoren etorri zen bizitzari zuzenean erreparatzea, inguruan zuen errealitate horri alegia; han aurkitu zituen inspiraziorako iturriak. Estiloa pixkanaka irudiaren berehalakotasunarekin abiatu zen, eta orduan orban argitsuak eta distira kromatikoak hasi ziren agertzen. Bide teknikoa eta aldartetsua zen hura, "errealitatea aldatzera, baina desitxuratu gabe" eramaten zuena; horrela, inpresionismo naturalistara hurbiltzen edo atxikitzen ziren obrak osatu zituen.

Mekanika aglutinatzaile horren ondorioz (edo hobe esateko, sinkretikoa), Diaz Olanok anbibalentzia estilistikorantz jo zuen. Anbibalentzia edo eklektizismo horrek modu zehaztugabean eta aldi berean klasizismoko obretarantz, edo aldiz, pertzepziozko eta intuiziozko inpresioetarantz bideratu zuen; azken horiek, modernitate lotsatiaren ildoekin bat egin zuten. Horrela, modernitatearen terminoa eta inpresionista kontzeptua, oro har, parekoak ziren.