Argazkilari gipuzkoar garaikidea, Donostian 1962an jaioa.
"Jóvenes Fotógrafos 87" (Madril), "Foco 88" (Madril), "Argazkigintzaren Eremua" (Madril, 1988), "Errealitate Berria" (Tenerife, 1988), "Young European Photographers 1988" (Alemania, Polonia, Txekoslovakia), "Arte in Leku" (Donostia, 1988) "Barcelona 1989" biurtekorako eta "1968-1988" erakusketarako hautatua. Hogei urte argazkigintzan Espainian".
Euskal Herriko argazkigintzaren esparruko adierazle sortzaileenetako bat da. Psikologian lizentziatu zen EHUn (Euskal Herriko Unibertsitatea). 1987an Kultura Ministerioaren Argazkilari Gazteen Saria jaso zuen, 1989an Alemanian Young European Photographers Saria eta 1999an Kataluniako Ikasketa Zinematografikoen Zentroak antolatutako Film Laburren II. Jaialdiaren Lehen Saria. Gainera, Gipuzkoako Foru Aldundiak bi aldiz beka eman zion 1990 eta 1999an. 1994, 1996, 1998, 2000 eta 2002. urteetan Gure Artea Lehiaketan parte hartu zuen. Bere lana hainbat bildumatan dago ikusgai, besteak beste, Alemaniako Deustche Leasing, la Caixa, Reina Sofía Arte Zentroa, Rafael Tous, Enrique Ordoñez, Espainiako Bankua eta Artium Fundazioan.
1993ko apiriletik aurrera, Fotograftura izeneko argazki-tailer bat koordinatu zuen. Tailer horretan, Espainiako artista garaikide batzuek parte hartu zuten, hala nola Joan Fontcubertak eta Javier Vallhonratek, beste artista gonbidatu batzuekin batera, eta 1994an beste tailer bat egin zuen, Neur ezazu gorputza. Hiria neurtu, biak Artelekun (Donostia).
Gipuzkoako bekaren emaitza gisa, Iñigo Royok mugimendua ikertzen du Animalien lokomozioa izeneko proiektuan. Horren izenburu bereko obra bat Ordoñez Falcón bildumaren parte izan da, Grina Partekatu bat = Una pasión compartida en la Kubo Kutxagunea del arte en Donostia-San Sebastián, 2002. urtean. Bilboko (Bilbao-Bizkaia Kutxa) 1992an. Argazki-esperimentazio teknikoa, non konposizioa modu narratibo batean garatzen den, tamaina etzaneko argazkiekin, ikusleari ezker-eskuin prozesua irakurraraziz.
Hain zuzen ere, Donostian aurkeztutako La Voz humana (2000) lanean, Arcoko (Madril) ferian egon ondoren, paisaia hutsen argazki batzuk egiten ditu egileak, oso ederrak, metro bat bider metro bat.
"Autoreak berak dioen bezala, hainbat jenderekin batera, leku zabal, bakarti eta isil batera noa. Behin hara iritsita, leku honetako edozein puntutan uzten ditut ondoan ditudan pertsonak, eta elkarrekin hitz egitera gonbidatzen ditut. Hitz egiten duten bitartean, halabeharrez erabakitzen dudan norabidean aldentzen naiz beraiengandik, eta ez naiz gelditzen harik eta haien ahotsen arrastorik txikiena ere ezin atzeman dezakedan puntu batera iritsi arte. Ondoren, bi puntuekiko distantziakidea den leku bat bilatzen dut, bi puntuen arteko distantziari argazkia atera ahal izateko".
Sail honetako irudietako bat Gure Artea 2000n aurkeztu zen urte bereko urria-azaroan. Ezinaren argazkia da, argazkian atera ezin denarena.
Prozesu horretan, hau da islatutako irudia, irudietan ikusten duguna:
"dagoen prozesu baten albo-ondorioa besterik ez, baina prozesu horretara heltzerik ez duena. Nire lanak dio Iñigo Royok argazkiak ateratzeko ezintasunaz hitz egiten duela, hurbilketa barregarriak baino ez diren argazkiak ateratzeaz".
Ildo filosofiko baten barruan, Cioranen planteamenduetara hurbilduz, autoreak berak dio
"Nire lanak porrot baten ziurtagiria dira. Egin ezinari buruzko argazkiak dira, eta ezer ez egitearen ideiara eramaten duten estrategiak dira".
Iñigo Royo artista donostiarraren lanak sare konplexu bat jarraitzen du, literaturarekin nahastuta, oro har komunikaezintasuna, etsipena, kaosa adierazteko. Badirudi artea bere kontraesanetatik elikatzen ari dela, eta arteak, arte gisa ukatuz, horrela adierazten du egon nahi duela. Paradoxa larriak sortzen dituenez, arte garaikidea bere balio-galtze propiotik bizi da, bere burua etengabe kokatzetik, eta horregatik etengabeko aldaketan murgilduta dago, egunero berreraikiz.
Ikuspuntu pertsonal batetik, Emozioaren eta arrazoiaren estrategiak: egungo argazkigintzaren jarrerak ikastaroan, 1999an El Escorialeko Udako Ikastaroetan garatua, artista honek sormenaren aurrean duen jarrera pertsonala islatu zuen. "Ez dut sortutako emozioan sinesten, era guztietako estrategiak ezartzera kondenatutako izakiak gara". Horretarako, Fernando Pessoa, bere autorerik gustukoena eta Cioran erabiltzen ditu, "hitz oro soberako hitza da" esaera jarraituz, eta Iñigo Royok eransten du estrategia oro ere halakoxea izan daitekeela. Isilik egoteko gai ez garelako, Royori Cioranen isiltasunak liluratzen du eta isiltasunaren memoria eraikitzen duten mekanismoak ezartzen ditu. Literatura beti da errepikakorra eta bere lan gustukoenen artean daude Albert Camusen Sisiforen mitoa eta Samuel Becketten lanak, batez ere Molloy eta Espera a Godot.
"Kaosa adieraziko duen forma bat aurkitzea, hori da artistaren lana". Iñigo Royok dio Samuel Becketten esaldi hori izan daitekeela bere lanetik gertuen dagoena. Horri dagokionez, onartzen du argazkigintzak kaosa eta ordena erakusteko gaitasun arrotza duela. Bere lan-prozesuaren hasieran edo Relato de una estrategia (1996) lanean, artista paisaia bat ezartzen saiatzen da, eta hortik abiatzen saiatzen da. Bere nahi eta kidetasun partikularrez populatua dago, paisaia intimo, funtsezko horren zertzeladak dira. Hori ezartzeko lehen zertzelada Bartzelonako Zientzia Museoko zuzendariak argitaratutako liburu batean dago: La primera broma de la Historia, bigarren zertzelada Mario Benedettiren ipuin bat litzateke, Un boliviano con salida al mar instalazio baterako balio izan ziona. Hirugarren zertzelada bat, Julio Cortazarren Rayuela, Paris-Marseilla bidaia intenporal bat ipuinarekin batera, estrategia bat ere kontatzen duena. Laugarren pintzelkada Samuel Becketten Molloy da, Georges Pérec-en El olimpo eta Italo Calvinoren El barón rampante lanez gain.
Historia de una colección frustrada (1996), Georges Pérec-en El secuestro eta La vida erabiltzeko jarraibideak liburuak irakurri ondoren sortu zen. Bost egunez, laguntzaile batekin, Iñigo Royo Valentziako Bancaixaren 140 sukurtsaletan dabil sistematikoki. Bildumagile izan nahirik eta aurrezki kutxetatik zintzilik dauden margoei edo materialari argazkiak atera ahal izateko ezezkoaren ostean, artista honek isilean egiten du bere zaleen kabinete frustratua. Lan honetan hainbat lanen erreprodukzio fotofikoak jasotzen dira, hala nola, Jose de Riberaren Jacoben ametsa, Sorollaren Balandritoa, Babesgabetuen Ama Birjinaren irudi bat, XVII. mendeko mapamundi bat eta egile ezezagunaren lan grafiko bat. Gainontzekoak, beltzez margotutako koadroak dira, eskuinean artxibo bat dutenak, non artista honek Valentziako kaleetan zehar egindako espedizioaren emaitzak jasotzen diren: 95 fitxa anitz, ikusten ez diren bi gutunekin amaitzen direnak: bata, artistak berak Bancaixa Kultur Fundazioko harreman sozialen zuzendariari erreprodukzioen bildumagile izan ahal izateko baimena eskatuz idazten dion gutuna, eta bestea, Bancaixaren ezezkoa.
1999an Bartzelonan saritutako bere bideoetako batek Muro de aguas izena du eta zortzi minutuko iraupena du. Gehiago transmititzen da entzumenezkoa ikusizkoa baino: zarata, isiltasuna, eulia, proiektorea eta haren zarata. Protagonistak ez du ezer ikusten, baina horrek berak justifikatzen du bere ibilbidea. Irudikaezina irudikatzea da kontua. Kamera geldi-geldi dago paraje mortu batean, eguzki galdatan. Proiektore batekin amaitzen du eta ikuslea pantaila zuriaren aurrean eserita, proiektorearen run-run-arekin lagunduta.
Bere bideofilmografiatik Verde (1997), Requiem (1998), Inbentario (2000), guztiak Oscar Currás-ekin lankidetzan egindako lanak eta Jose Luis Aránteguirekin batera egindako Providencia (2002) lana nabarmendu daitezke.
Artearen harreman autonegatibo horren erakusgarri da Iñigo Royoren lana, eta jarrera horrek Duchamp gogorarazten du. "Gauzak kontatzen ditudala uste dut, dio artistak, esateko ezer ez dudan ikuspegitik".
Iñigo Royo egoera paradigmatikoan dago, oraindik ere uste duena gizakiak transmititu, sufritu, pairatu egin nahi duela, eta deformazio gramatikal batengatik artista deitzen zaio, definizio konbentzional hutsa, hain zuzen ere hori gorroto duelako, artearen mitika. Agian, artista hau neobarrokoko artearen eremuan sartu beharko litzateke, J.L. arte-kritikariak izendatzen duen bezala. Brea.
2002ko bere azken proiektuak dira "Donde se cuenta lo que en ellas. Sei argazki eta epilogo bat", non artistak horma batean Kixoteren testu ezberdinak erreproduzitzen dituen, letra zuriz, oso kaligrafikoa hondo beltzaren gainean; bigarren proiektuak hiru argazkiko triptiko bat, testu batekin, 2002ko Gure Artea bilduman hautatutako obra, proiekzio-gela huts bat proiektagailuaren argi itsugarriarekin erreproduzitzen duena, eta El Coyote, bi aulki dituen instalazioa, aurikular alfabetiko ordenarekin.
Bere azken banakako erakusketak Donostian egin dira, D.V. Galerian, 2001ean, Euskal Herriko Arte Elektronikoari buruzko erakusketan, Zientziaren Museoan, aurkeztu ziren zenbait lanen elkarlan gisa. (Diario Vasco), Tolosako "Aranburu Jauregia"-n Bizikleta gorria eta laranjen zukugailua, "Okupgraf" Grafikako II. Topaketen barruan, eta Valentziako Visor galerian 2002an. 2000-2001ean Botín Fundazioaren beka lortu zuen. Haren proiektua 2002ko abenduan aurkeztu zen Santanderren.