Eskultore nafar garaikidea, Arizkunen, Baztanen, 1946ko urriaren 5ean jaioa.
Tradizioz zuraren artisautzari lotua, oso gazte sartu zen (1970) eskulturaren munduan, Oteizaren eskutik, eta haren ikasle nabarmena izan zen. 1973 eta 1976 bitartean, Gasteizko Arte eta Lanbide Eskolako modelatze-sailean (harri-lanketa) ikasi zuen, eta Aurelio Rivas izan zuen irakasle. Aldi horren amaieran, Santxotenak estilo propioa landu du, sinbolismo abstraktua, organizismoa eta arrazionalismoa sintetizatuz. Lehen garai honetakoak dira Hiru Erregeen Mahaiari Omenaldia, Bertsolaria eta Aita Donostiari Omenaldia bezalako lanak.
1975ean egin zituen bere lehen serieak, autoreak familiak deitzen dituenak. Horrela, Poetei omenaldia (5 pieza), Pilotari omenaldia (6) eta Menhires (5). Ondoren, Gernikari buruzko bederatzi pieza (1980). 1981ean, Planetarium (13) eta Basoak (8). Irrintzi ere bai, musikari omenaldia, Carmelo Bernaolari buruzko 3 piezarekin. 1992an inauguratu zuen Elizondon Omenaldia Juanito Erasori eta Elizondoko Abesbatzari eskultura iturria. Iruñean (1987 eta 1991), Bertizen (1991) eta Beran (1992) egin ditu erakusketak. 1994an, Gasteizen, Durangon, Tolosan eta Donostian aurkeztu zituen azken lanak, eta Galindez, Untziola, Intolerantzia, Fronton, Aizkolari, Israel, Txalaparta, Rigoberta Menchu eta Sarajevo nabarmendu zituen. Estilo soil eta poetikoko eskultorea da, eta bere lana -Edorta Kortadiren hitzetan- tentsionatutako eta inbrikatutako eskultura izatetik igarotzen ari da, organikoaren eta arrazionalaren artean, errealitatearen eta surrealismoaren artean, primitiboaren eta jasoaren artean, naturalaren eta landuaren artean.